6.6.09

finishd



el mundo no era tuyo cuando entraste,
pero aún así te hiciste dueño de mi lentitud.
ansiaba tu boca, llena de carne, azul,
tumbado, despacio.
soñaba temprano, sin luz, sin ti,
pero sigo en tus entrañas,
esparcidas por el tiempo.
siento que no ando,
que mi daño ya no es dueño,
y que el sueño ya no suena.

2 comentaris:

Anònim ha dit...

no m´estiris del fil que em fas mal, no em recordis que estic descosit.

esputafili ha dit...

no m'estiris del llençol, que em recorda la teva olor. no tornis a despertar-te al meu costat sense abans fer-me l'amor...